[20]. Nieszczęścia chodzą parami

Od trzech godzin siedziała na podłodze w swoim pokoju z kolanami podciągniętymi pod samą brodę. W drżącej dłoni, wciąż ściskała swój telefon, licząc na to, że za moment wyda z siebie znajomą melodyjkę. Niestety łudziła się już tak długo i powoli zaczęła tracić nadzieję. Czasami miała ochotę rzucić komórką o ścianę, ale wiedziała, że to wcale nie wyjdzie jej na dobre.

Dochodziła dziewiąta wieczorem, a co za tym szło pozostały tylko trzy godziny do wydarzenia, którego pragnęła uniknąć. Żołądek Misty był ściśnięty i wciąż czuła niepokój w podbrzuszu. Justin zapadł się pod ziemię. Nie pojawił się w mieszkaniu od rana. Roy również nie dawał żadnego znaku życia. Drake stwierdziła, że jeśli tylko go dorwie, najpierw zdzieli chłopaka w twarz za tyle zmarnowanego czasu.

Wzdrygnęła się, gdy wyświetlacz urządzenia niespodziewanie podświetlił się, informując dziewczynę o nadchodzącym połączeniu. Odebrała je natychmiastowo, nawet nie patrząc, kto dzwoni.

- Justin zapadł się pod ziemię – westchnął Roy po drugiej stronie słuchawki. Misty wyobraziła sobie, że blondyn właśnie opiera się o swój samochód i wydyma usta. Chciała się odezwać, ale nie potrafiła. Jej serce na chwilę stanęło. – Przypomnij sobie jakieś szczegóły, Mis – jęknął, wyrywając ją tym samym z transu. Momentalnie otrząsnęła się i zaczęła przeszukiwać swój umysł, w poszukiwaniu jakiejś wskazówki. – To twój ojciec do cholery, musisz wiedzieć, gdzie lubi się spotykać…

- Wybacz, że nie wiem, gdzie mój ojciec likwiduje przeszkody… - warknęła. Powoli traciła cierpliwość i kontrolę nad sobą. Naprawdę nie miała zielonego pojęcia, gdzie Christian mógł umówić się z Justinem.

- Załóżmy, że jestem twoim ojcem – mruknął posępnie Roy. Przestąpił z nogi na nogę i schował chłodne dłonie do kieszeni bluzy. – Chcę pozbyć się pewnego kolesia. Zgaduję, że robię to gdzieś na odludziu…

Misty przestała słuchać. Nad jej głową nagle zaświeciła metaforyczna żaróweczka. W pobliżu Phoenix było tylko jedno takie miejsce.

- Wiem gdzie to jest – wyszeptała bardziej do siebie niżeli do niego. Harper z trudem zdołał to usłyszeć. Kiedy jednak rozszyfrował słowa koleżanki, od razu wsiadł do auta i odpalił silnik.

- Będę za pięć minut.

{muzyka}

Misty stała już na zewnątrz , gdy srebrne Porsche zatrzymało się tuż przy jej firmowych trampkach. Pocierała dłońmi zziębnięte ramiona. Schyliła się i zajrzała do auta, przez przyciemnianą szybę. Roy jedynie kiwnął głowa, dając jej pozwolenie. Zajęła miejsce obok niego. Ich ręce niemal się stykały. Czuła ciepło bijące od chłopaka. Była tak zamyślona, że nawet nie zorientowała się, kiedy auto pomknęło do przodu. Bez celu oglądała co chwila zmieniający się krajobraz za oknem. Złapała się za brzuch, chcąc wreszcie przestać czuć jego skurcz.

Kątem oka spojrzała na elektryczny zegarek. Dwudziesta druga pięć. Od wyznaczonego miejsca dzieliło ich kilkadziesiąt kilometrów. Sto dwadzieścia kilometrów na godzinę wciąż wydawało się za mało, aby szybko dotrzeć do starej fabryki. Misty zagryzła wargę.

Roy wyglądał na kompletnie pochłoniętego jazdą. Nawet nie zawracał sobie głowy, obecnością dziewczyny. Dłonie zaciśnięte miał na kierownicy, a stopy gotowe do przyciśnięcia gazu. Jego wysunięta szczęka delikatnie drgała.

- Zdążymy? – słaby głos, należący do szatynki, przerwał panującą we wnętrzu pojazdu ciszę. Roy pozwolił sobie na nią zerknąć. Pragnął się uśmiechnąć, ale zamiast tego na jego twarzy zawitał smutny grymas. Oczywiście próbował być wsparciem dla Misty, ale średnio mu to wychodziło. Wierzył, że uda im się dotrzeć na czas, ale brał pod uwagę również kilka innych opcji. Mogą się przecież spóźnić, albo w ogóle tam nie dojechać. Równie dobrze Biebera może tam po prostu nie być.

- Jasne – powiedział i sam chciał w to wierzyć.

Jechali główną ulicą, która jak nigdy o tej porze, okazała się cholernie ruchliwa. Z każdej strony nadjeżdżały jakieś samochody. Światłą reflektorów, raziły Harpera po oczach, dlatego musiał je przymrużyć. Los tego wieczoru nie był po ich stronie.

Roy oderwał wzrok od trasy, zaledwie na sekundę, by spojrzeć na towarzyszkę. Chciał sprawdzić czy jakoś się trzyma. Od samego początku wiedział, że między nią, a Justinem jest coś więcej niż tylko powietrze. Przeraził się tego, co zobaczył, gdy ponownie przeniósł wzrok przed siebie. Zamrugał gwałtownie, nie dowierzając własnym oczom. Tylko on mógł mieć takie szczęście. Z naprzeciwka nadjeżdżała ciężarówka. Prosto na nich. Przełknął nerwowo ślinę. W jego tęczówkach pojawił się strach. Poczuł jak dłonie Misty zaciskając się mocno na rękawie jego bluzy. Znieruchomiał, niemal wbiło go w fotel. Wcisnął hamulec, przeklinając głośno. Obiema dłońmi próbował utrzymać kierownicę. Od ciężarówki dzieliły ich zaledwie metry. Pomodlił się w myślach, czekając na najgorsze.

Porsche zaczęło okręcać się wokół własne osi, z piskiem opon. Świat wirował przed oczami Roya. Uderzyli prosto w jakieś drzewo. Tylne koła wciąż chodziły w miejscu.

Harper powoli zdjął ręce z kierownicy. Wypuścił powietrze z ust. Z jego serca spadł ogromny głaz. Złapał się za głowę. Poczuł na dłoni jakąś lepką ciecz i gdy przyłożył ją bliżej twarzy, przeraził się. Krwawił. Ponownie dotknął czubka swoje głowy. I rzeczywiście, strumienie szkarłatnej cieczy spływały po jego karku. Jęknął i otrzepał się z odłamków szkła. Obrócił się w stronę Misty. Siedziała wyprostowana, z nienaturalnie odchyloną głową. Gałąź  wybiła szybę i cudem nie przebiła dziewczyny jak włócznia. Zorientował się, że patrzy prosto na rozłupany, ostry jak brzytwa koniec badyla. Gdyby tylko pochylił się na bok…

Słyszał swój ciężki oddech. Bał się ruszyć.

- Misty? – szepnął. Pragnął tylko usłyszeć jej odpowiedź, by wiedzieć, że wszystko z nią w porządku.

- Żyję – odburknęła. W głowie dziewczyny szumiało od nadmiaru emocji. Czuła się tak, jakby ktoś wstrzyknął do jej żył porządną dawkę adrenaliny. Bolała ją głowa. Bardzo powoli, starała się odsunąć gałąź, która wycelowana była w nią niczym strzała. Nie miała tyle siły.  Roy próbował pomóc, ale nic nie drgnęło.

Roy szamotał się, chcąc odpiąć pas, który jak na złość się zaciął. Spojrzał przed siebie i po raz kolejny, serce podeszło mu do gardła. Spojrzał zdumiony na maskę samochodu, spod której wydobywała się smuga dymu.

Zdenerwowany spoglądał na srebrny zegarek, który zdobił jego lewy nadgarstek. Wskazówki pokazywało dokładnie dwudziestą trzecią pięćdziesiąt sześć. Był już dość wkurzony, a fakt, że czas tak bardzo się dłużył, jeszcze bardziej to potęgował. Wypuścił zza obnażonych zębów powietrze i zauważył jak wydobył się z nich biały obłoczek, powoli znikający w powietrzu.

Rozciągające się przed nim jezioro przeistoczyło się w płynne srebro. Nieobecnym wzrokiem spojrzał na przezroczystą taflę wody. Niecierpliwił się. Nie wiedział czy spowodowane to było tym, że zawsze był w gorącej wodzie kąpany, czy może tym, że wreszcie miał poznać prawdę.

Do północy zostały dwie minuty. Żołądek Justina ścisnął się w supeł. Sięgnął do kieszeni spodni, wyciągnął z nich komórkę i postanowił ją włączyć. Musiał poczekać chwilę, zanim komórka wydała z siebie charakterystyczny dźwięk, a na ekranie wyświetliło się powitanie od operatora. Jakież było zdziwienie chłopaka, gdy okazało się, że miał ponad trzydzieści nieodebranych połączeń. Poczta głosowa powiadomiła go  o tym, że ma jedną wiadomość.

Rozejrzał się dookoła. Wokół wciąż nikogo nie było. Wzruszył ramionami i zdecydował się odsłuchać wiadomość. Przyłożył urządzenie do ucha. Na początku dało się usłyszeć jedynie czyjś ciężki oddech. Później dopiero odezwał się kobiecy głos. Justin doskonale go znał. Nawet nie musiał zastanawiać się, kim była ta dziewczyna.

- Justin, jeśli słuchasz tą wiadomość… - głos Misty łamał się i drżał. – Nawet nie próbuj spotkać się z moim ojcem. Cholera, Justin… jesteś w niebezpieczeństwie! – krzyknęła tak głośno, jakby pragnęła przemówić do rozsądku szatyna.

Nawet jeśli chciałby teraz się wycofać, było już zdecydowanie za późno. Usłyszał mocny odgłos silnika, dobiegający gdzieś zza jego pleców. W mgnieniu oka odwrócił się w tamtą stronę i zamarł.

Udało mu się dostrzec, jedynie jasne światło, przemieszczające się pomiędzy drzewami, które diametralnie szybko zbliżało się ku niemu. Przełknął nerwowo ślinę i przymknął powieki. Gdy ponownie je otworzył, zaledwie centymetry od niego znajdowało się czarne auto. Zdawał sobie sprawę, że nie zamierza zwolnić, wręcz przeciwnie przyśpieszyło. Poczuł silny ból, przeszywający go na wskroś. Odbił się od maski z hukiem, a następnie upadł na ziemię.

Później wszystkie odgłosy, wydawały się dobiegać jakby ze studni. Walczył z chęcią zamknięcia oczu, ale przegrał. Została już tylko nicość. 

*

 Lubię ten rozdział!

Wybaczcie długość. Dodaję szybciej, bo szczerze mówiąc, chcę skończyć to ff jak najszybciej się da. Smutno mi, że jest was wciąż coraz mniej. Zaczynając to opowiadanie było ok. 80-100 komentarzy, a teraz pustki. Byłam pewna, że coś osiągnę, ale cóż :) 

Dziękuję wszystkim, którzy nadal są! 

Na strpitease-club pojawiła się informacja dotycząc premiery! Zaglądajcie! Czekacie?