[14]. Nie igraj z ogniem

Nie spała, gdy zegarek wybił trzecią w nocy. Justin wiercił się w miejscu, próbując po cichu wyślizgnąć się z łóżka. W końcu udało mu się, po kilku nieudolnych próbach, odsunięcia od siebie Misty. Miała zamknięte oczy i oddychała miarowo, a rękę oplotła wokół talii chłopaka. Wyglądała jak aniołek, a z jej twarzy emanował spokój. Szatyn nie wiedział, że tylko udawała i rejestrowała każdy jego najmniejszy gest, czekając na odpowiedni moment, by się odezwać.

Uważnie i powoli zdjął ze swojego ciała, rękę dziewczyny i usiadł na skraju materaca. Westchnął głośno, przejeżdżając dłonią po zaspanych powiekach. Osoba obserwująca zachowanie Justina, mogłaby stwierdzić, że próbuję uciec. Ale wcale tak nie było. Chłopak obiecał sobie, że wykona wyznaczone przez siebie zadanie dziś w nocy i tak też zamierzał zrobić.

Obróciwszy się w stronę partnerki, nachylił się nad nią i cmoknął czubek jej głowy. W życiu nie spodziewałby się tego, że złapie jego nadgarstek, próbując go powstrzymać. Uniosła powieki i spojrzała na niego z malującym się w tęczówkach wyrzutem oraz nutką smutku. Była zawiedziona. Naprawdę inaczej wyobrażała sobie taką sytuację.

- Wychodzisz? – w ostatniej chwili zakryła usta dłonią, a później wydostało się z nich ziewnięcie godne lwa.

- Mam coś do załatwienia – mruknął ponuro. Zdecydowanie łatwiej byłoby, gdyby wciąż spała, a on mógłby wymknąć się niezauważony.

W odpowiedzi skinęła głową i wydęła usta. Nie ukrywała złego humoru. Dostrzegłszy jej naburmuszoną minę, nie mógł tak po prostu wyjść. Nie miał też zamiaru tłumaczyć się z czegoś, co zamierzał zrobić.

- Przecież nic ci nie obiecywałem – westchnął, przeczesując długimi palcami, brązowe włosy, które i bez tego sterczały na każdą możliwą stronę.

Misty rozchyliła usta, ale nie wydostał się z nich żaden dźwięk. Patrzyła na chłopaka oszołomiona, mrugając co jakiś czas z wrażenia. W głowie jej się nie mieściło jakim palantem był Pan Pieprzony Bieber. A ona spędziła z nim noc, od tak sobie, z własnej woli i… cholera! Zdradziła Ryana. Nawet McCartney, postrzegany jako największy skurwiel, nie zachowałby się tak w stosunku co do Drake. Poczuła ukłucie w sercu. Miała wrażenie, że wszystko co dotychczas udało jej się zbudować, rozpadło się na kawałeczki. Zepsuła wszystko, jedną chwilą słabości do tego idioty. Pragnęła krzyczeć z frustracji i zrobiła to, ówcześnie zakrywając buzię poduszką, by stłumić odgłos. I gdyby nie fakt, że Justin stał już przy drzwiach, wsuwając na siebie czarną bluzę, pewnie by go zabiła. W sumie wciąż mogła to zrobić. Wizja szatyna całego we krwi lub błagającego o litość, wydawała się dość kusząca.

- Oh, nienawidzę cię, pieprzony chuju – jęknęła bardziej do siebie, niżeli do niego i  opadła  plecami na łóżko. Sekundę później do uszu Misty dobiegł radosny śmiech Justina, który przyprawiał ją o ból głowy. Następnie po pokoju rozniósł się trzask zamykanych drzwi.

Nie wytrzymała. Wyrzuty sumienia zżerały ją od środka. Niby jak ma teraz spojrzeć w oczy Ryanowi? Powinna się przyznać czy zabrać ze sobą ten sekret do grobu? Nie miała na to siły. Nie dziś, nie o trzeciej w nocy i w ogóle nigdy. Opatuliła się kołdrą, naciągając ją po sam czubek nosa. Pragnęła wmówić sobie, że to tylko jakiś koszmar, jednak wspomnienie dotyku Justina, skutecznie jej to uniemożliwiało.

Nawet nie zauważyła, kiedy najzwyczajniej w świecie się rozpłakała, niczym mała dziewczynka.

{ muzyka }

Naciągnąwszy na głowę kaptur bluzy tak, aby nikt nie był w stanie dojrzeć jego twarzy, kątem oka zerknął na dwójkę swoich przyjaciół. Zarówno Roy, jak i Marcus wyglądali podobnie do Justina. Wszyscy mieli na sobie ciemne ubrania. Szatyn rozejrzał się po parkingu, aż wreszcie zatrzymał wzrok na czarnym BMW, zaparkowanym na końcu alejki. Bieber nie ukrywał, że samochód od razu przypadł mu do gustu. Nie oszukiwał się jednak, bowiem, wiedział, że nigdy nie będzie szczęśliwym posiadaczem takiego cacka. Nie widział więc przeciwwskazań, by nieco go oszpecić.

Justin przed wyjściem z domu dokładnie upewnił się, gdzie Ryan będzie spędzał ten, ciepły wieczór. Padło na jeden z niewielu klubów w Phoenix. McCartney podobno świętował z kolegami z pracy, jakiś ważny projekt, który oczywiście sam wymyślił. Osiemnastolatek wykrzywił buzię w grymasie. Na samą myśl o wszystkich osiągnięciach Ryana, mdliło go.

Nastolatek kroczył przed siebie, w prostej linie, a na jego ustach malował się ogromnych rozmiarów, szyderczy uśmieszek. Chwilę później w ślady chłopaka, podążyła pozostała dwójka. Bieber wskoczył na dach auta i zaczął po nim skakać, zostawiając wgniecenia po swoich znoszonych trampkach. Cóż, niezła trampolina była z tego BMW. W tym samym czasie Roy wyciągnął z kieszeni kluczę i przejechał nimi po lakierze. Białe kreski ciągnęły się wzdłuż całego wozu. Justin spojrzał porozumiewawczo na Marcusa, który wciąż stał w tym samym miejscu. Następnie kiwnął do niego głową na znak, że mogą zaczynać.

Jak na zawołanie w dłoniach Watsona pojawił się metalowy pręt. Przez całą drogę Murzyn ukrywał go w rękawie bluzy. Trzeba było przyznać, że ciemnoskóry miał wiele asów w zanadrzu. Nie czekając dłużej Marcus uderzył nim o przednią szybę auta. Wokół rozległ się huk tłuczonego szkła. Justin nie mógł się powstrzymać i wybuchł głośnym śmiechem. Murzyn powoli wybijał po kolei każdą z szyb, czując narastające podniecenie.

Bieber natomiast odebrał od Roya lśniący w blasku księżyca nóż i wziął się za przebijanie opon. Gdy auto było już doszczętnie zniszczone, Justin uśmiechnął się triumfalnie. Miał wrażenie, że ktoś wstrzyknął mu dożylnie adrenalinę. Uwielbiał ryzyko. Bez niego nie było zabawy. Stał, podziwiając ich dzieło i nie mógł ukryć dumy, która rozpierała go od środka. Wtedy też Roy przytachał butelkę, pełną benzyny i zaczął rozlewać ją dookoła. Justin sięgnął dłonią do kieszeni spodni i odnalazł w nich paczkę zapałek. Otworzył opakowanie i powoli wyciągnął ze środka jedną z nich. Okręcał ją przez moment w dłoniach. Wreszcie zapalił ją i rzucił na oślep, przed siebie. Momentalnie wszystko dookoła stanęło w płomieniach. Trójka chłopaków spojrzała na siebie i przybili sobie piątkę za wspaniale wykonaną robotę.

Stali, wpatrując się jak pomarańczowe jęzory ognia, pożerają drogą maszynę. Z niewiadomego powodu, sprawiało im to dziką satysfakcję i w duchu cieszyli się jak małe dzieci. Justin otwierał usta, by coś powiedzieć na koniec, jednak oślepiło go jasne, rażące światło, migające na horyzoncie. Zdziwiony zmarszczył brwi, czekając na dalszy rozwój wydarzeń. Wtedy usłyszał głośny, nieprzyjemny dla uszu dźwięk policyjnych syren. Najpierw stał w bezruchu, nie mogąc poruszyć najmniejszą częścią ciała i dopiero, kiedy Roy szturchnął go za ramię, odzyskał panowanie nad sobą. Wystrzelił do przodu niczym torpeda, nawet się nie oglądając. Biegł tak szybko, jak jeszcze nigdy wcześniej. Rozdzielili się. Każdy pobiegł w inną stronę. Pech chciał, że to właśnie na drodze Justina pojawił się radiowóz. Przeklął w myślach, rozpaczliwie rozglądając się na boki, w poszukiwaniu drogi ucieczki. Niewiele myśląc, wbiegł na maskę samochodu, po czym przebiegł po dachu i wylądował po drugiej stronie. Skręcił w boczną uliczkę, w duchu mając nadzieję, że zgubił ogon. Jednak jak na złość gliny wyłoniły się zza najbliższego zakrętu.

Był uwięziony. Po omacku błądził po ciemnym zaułku, aż natrafił na jakiś płot. Z jego ust wypełzła wiązanka przekleństw. Oparł dłonie na kolanach, ciężko oddychając. Następnie starł dłonią pot, który zaczął spływać po jego szyi, przy okazji mocząc koszulkę. Westchnął, stawiając maleńkie kroczki do tyłu, aż uderzył placami o druciany płot. Spojrzał w bok i uśmiechnął się widząc, jakąś starą, zardzewiałą drabinę, prowadzącą do jednej z kamienic. Radiowóz zaparkował tuż przed jego stopami. Bieber zamknął oczy i szybko wspiął się na górę, po czym przeskoczył płot. Odwrócił się jeszcze przez ramię, wykrzywiając usta w aroganckim uśmiechu. I zniknął.

*

Nasz podpalacz wrócił! Myślicie, że dobrze postąpił czy zrobił to zbyt pochopnie? Spodziewaliście się, że Justin tak się zachowa po nocy spędzonej z Misty? 

Awww, chciałabym wam bardzo podziękować za 64komentarze pod ostatnim rozdziałem. To motywuje jak nic innego. Jesteście najlepsi na świecie i nie wiem co bym bez was poczęła.  Pisaliście, że nie mogę zawiesić opowiadania i na pewno tego nie zrobię. Będę pisać choćby dla garstki z was, która wciąż ze mną jest. DZIĘKUJĘ JESZCZE RAZ! 

Faked-boy pojawił się też kilka razy w akcji na tt #15NajlepszychFanfiction. Nawet nie wiecie jak cholernie mnie to cieszy sdhbfshdbf 

Komentujcie & Obserwujcie.