[7]. 1:1

{muzyka}

Zmierzchało, kiedy Justin postanowił wypróbować ogromny basen na tyłach domu. Ta pora okazała się jednak nieodpowiednią na tego typu zabawy, bowiem gdy tylko wyszedł na zewnątrz w samych kąpielówkach, poczuł dreszcze przebiegające wzdłuż jego kręgosłupa. Wzdrygnął się momentalnie i biegiem pokonał dzielący go od celu dystans. Ku zaskoczeniu Justina przy basenie siedziała Misty, mocząc w wodzie zaledwie stopy. Od razu na usta chłopaka wkradł się wredny uśmieszek, a w głowie pojawił się pewien diabelski plan. Brakowało tylko tego, aby wyrosła mu para czerwonych rogów.

Skradał się cichutko jak myszka, a kiedy miał dziewczynę na wyciągnięcie ręki, zacisnął dłonie na jej ramionach i popchnął ją. W efekcie Misty w hukiem wleciała do zbiornika. Woda wylała się ze środka, tym samym oblewając lekko Justina. Nastolatek zaśmiał się, podczas gdy Drake nie mogła zarejestrować co tak naprawdę się stało. Była w szoku, a jej ciałem wstrząsnęła fala dreszczy, przypominająca stado galopujących koni. Wypłynąwszy na powierzchnię, otworzyła oczy i rozejrzała się dookoła. Kosmyki brązowych włosów oblepiały jej twarz. Cieszyła się, że w pobliżu nie ma żadnego lustra, bo pewnie wyglądała jak przemoknięty pies.

Spojrzenie brązowych tęczówek dziewczyny zatrzymało się na Justinie, który aż zgiął się w pół, ze śmiechu. Misty wiedziała, że poczerwieniała na twarzy ze złości, ale szczerze miała to gdzieś. Teraz pragnęła tylko wydłubać oczu temu frajerowi, albo pozbawić go wszystkich włosów. Łysy Bieber, musiałby być zabawnym widokiem.

Podpłynęła ostrożnie do krawędzi basenu. Justin na szczęście nic nie zauważył, dlatego Misty chwyciła gwałtownie jego kostkę i odsunęła się do tyłu, powodując, że chłopak stracił równowagę. Sekundę później wpadł prosto do wody. Wyłonił się szybko i spojrzał groźnie na dziewczynę.

1:1 Bieber, pomyślała i uśmiechnęła się triumfalnie.

Wyrzeźbiony tors chłopaka pokrywały, lśniące kropelki przezroczystej cieczy. Miała wrażenie, że te wszystkie tatuaże na jego ciele, przyglądają się jej, rejestrując każdy, najmniejszy ruch. Mokre kosmyki włosów, opadły na twarz, dlatego szybko zaczesał je ręką do tyłu. Sunął językiem po swojej wardze i zrobił krok ku dziewczynie.

Misty oczywiście zaczęła się wycofywać, aż wreszcie wpadła na zimne kafelki. Nieudolnie próbowała uciec i tym gwałtownym ruchem, wzburzyła wodę, która powoli rozlewała się po mięśniach brzucha Justina. Przypominał drapieżnika, który czai się na swoją ofiarę.

Obserwował jak szatynka przełyka nerwowo ślinę. W ułamku sekundy znalazł się tak blisko niej, że z trudem zmieściłaby się między nimi kartka papieru. Wyszczerzył dziko białe, lśniące zęby, a w ciemnych oczach zalśniło pożądanie.

- Co teraz zrobisz, Misty? – głos Biebera, gdy zwracał się do niej po imieniu, był taki chrapliwy, głęboki i… przesiąknięty zmysłowością. Położył ręce na krawędzi basenu, jeszcze bardziej napierając na nią ciałem. Co jakiś czas jej nabrzmiałe piersi stykały się z rozgrzaną  klatką piersiową chłopaka. Nie protestowała, gdy nachylił się i zaczął muskać jej podbródek, zjeżdżając gorącymi pocałunkami na szyję. Zamiast tego odchyliła głowę w bok, by dać mu lepszy dostęp. Przymknęła powieki i jęknęła z rozkoszy. Wplatała dłonie w jego roztrzepane włosy, chcąc przyciągnąć go jeszcze bliżej siebie. Niespodziewanie chwycił stabilnie uda Misty i uniósł ją do góry. W odpowiedzi oplotła nogi wokół bioder Justina.

Bieber idealnie grał swoją rolę, choć tak naprawdę nie wiedział do czego to wszystko zmierza. Wiedział jednak, że chciał zniszczyć życie Misty. Ona odebrała mu ojca, więc dlaczego nie miałby odpłacić się pięknym za nadobne?

Nastolatek przejechał delikatnie opuszkami palców wzdłuż talii dziewczyny. Droczył się z nią. Doskonale zdawał sobie sprawę, że z każdą sekundą Drake pragnie więcej. Niemal słyszała szum własnej krwi w żyłach. Wreszcie Bieber skupił się na twarzy partnerki i zaczął muskać jej usta, drażniąc ją i zaczepnie ciągnąc za wargi, lecz wciąż unikał głębszego pocałunku. Wbiła paznokcie w jego plecy, przez co wyprężył się jak kot. Zostawiła po tym długie, czerwone ślady, ale Justin przyjmował zasadę: jak się bawić, to po całości.

Najchętniej gdyby mógł już dawno pozbawiłby Misty każdej części garderoby, a potem wziąłby ją brutalnie, nawet nie pytając o zgodę, na sto różnych sposobów. W tej dziewczynie było coś, co cholernie go pociągało. Musiał jednak rozegrać to powoli, tak, aby straciła dla niego głowę.

Powoli odsunął się od niej. Momentalnie uderzyły w nią miliony emocji. Najpierw poczuła pustkę i zawód, a następnie niepohamowaną złość. Zacisnęła dłoń w pięść i uderzyła nią o gładką powierzchnię wody, powodując, że ciecz chlusnęła wprost na Justina. Otrzepał się z niej, niczym pies i zaśmiał się beztrosko.

- Nigdy więcej tego nie rób – warknęła przez zaciśnięte zęby i ruszyła do drabinki, by wyjść. Wtedy też usłyszała jakiś szelest, a później zza krzaków wyłonił się jej drugi ulubieniec – Rob czy jak mu tam było.

- I oto Hugo Boss! – powiedziała z wymuszonym entuzjazmem i zaklaskała w dłonie.

- Właśnie przypomniałem sobie, dlaczego nie polubiłem cię za pierwszym razem – wywrócił teatralnie oczami Roy, przybierając swój ulubiony, arogancki uśmieszek.

Gdyby tylko wiedziała, że do zwykłej wersji Biebera, gratis dołączają jego bardziej wkurzającą kopię…

Westchnęła i kręcąc głową, zniknęła we wnętrzu mieszkania. Kątem oka spojrzała na zegar wiszący w kuchni. Według Misty był okropny, ale dla jej matki miał wartość sentymentalną. Tak czy inaczej, wskazywał godzinę szóstą po południu. Miała więc niecałe półgodziny, by przygotować się do kolacji, którą zawsze spożywali w piątkowe wieczory.

Justin wyszedł z łazienki, owinięty w ręcznik, a za sobą pozostawił gęste, kłęby pary. Roy momentalnie oderwał wzrok od laptopa i powiódł nim za kolegą, który zatrzymał się przy komodzie i wyciągnął z niej czystą koszulkę. Ubrał ją na siebie, a następnie wsunął na tyłek luźne spodnie. Inni mogliby czuć się nieco zawstydzeni, ale Bieber znał Roya od lat i byli dla siebie niczym bracia. Przebierał się więc przy nim bez skrępowania. Z resztą nie raz widzieli swoje gołe dupy.

- Masz coś? – mruknął Bieber, siadając na skraju łóżka i dyskretnie spojrzał na ekran komputera. Roy westchnął, wystukując coć na klawiaturze.

- Wiesz ilu jest Thomasów Johansonów w samych Stanach? – powiedział podekscytowany, a Justin wysilił się jedynie na uśmiech.

- Może w innych okolicznościach chciałbym o tym słuchać, ale teraz… - nie dane było mu dokończyć, bowiem Roy otworzył usta i wycedził:

- Około stu! – machnął ręką. – S t u, rozumiesz!? – potrząsnął nadal nie dowierzając. Spojrzał ponownie na ekran laptopa, gdzie widniał spis ludności Ameryki Północnej.  

- Potrzebuję tylko jednego Thomasa – wywrócił teatralnie oczami. – Tego z Pheonix. Tego, który był przy moim porodzie.

Harper uniósł rękę, a Justin od razu zrozumiał, że musi trochę poczekać. Nie wiedział jednak, że to potrwa zaledwie sekundy. Roy wypiął dumnie pierś i uśmiechnął się triumfalnie. Może ludzie postrzegali go za pustego chłopaka, który wyrywa panienki i jeździ Porschę, ale w głębi duszy Roy Harper był naprawdę inteligentny. Codziennie chował prawdziwe ‘ja’ pod maską silnego skurwiela.

- Proszę bardzo – przesunął laptop, wyklejony rożnego rodzaju wlepkami na kolana przyjaciela. Bieber przeniósł wzrok na ekran, zamrugał kilkakrotnie i odczytał w myślach adres. Przez moment starał się go zapamiętać, ale nigdy nie był dobry w tego typu rzeczach. Gdy chciał sięgnąć po jakąś kartkę, by zapisać nazwę ulicy, z korytarza doszło go wołanie Laurel. Pośpiesznie zamknął laptop, odrzucając go na łóżko. 

***

 Kolejna scena między Justinem a Misty za nami! Jak wam się podobało? 

Pewnie mnie zabijecie, że znowu wieje nudą, ale w następnym rozdziale wyjaśni się już bardzo ważna rzecz, wiec czekajcie. NIE OPUSZCZAJCIE MNIE, proszę! 

Blog ma ponad 24 tysiące wyświetleń, co bardzo mnie satysfakcjonuje. Uwielbiam pisać dla was, gdy widzę wasze ogromne zainteresowanie! :)

Jeśli opowiadanie przypadło wam do gustu, polecajcie je innym! 

CZUJĘ SIĘ TROCHĘ ZANIEPOKOJONA. INFORMUJĘ CHYBA PONAD 100 OSÓB, AKCJA SIĘ ROZWIJA, A KOMENTARZY Z ROZDZIAŁU NA ROZDZIAŁ JEST CORAZ MNIEJ. NIE CZYTACIE? PRZESTAŁO WAM SIĘ PODOBAĆ? A MOŻE TO ZWYKŁE LENISTWO? PROSZĘ WAS, POŚWIĘĆCIE PARĘ SEKUND I NAPISZCIE NAWET KRÓTKI KOMENTARZ. NAWET NIE WIECIE JAK TO CHOLERNIE MOTYWUJĘ. PROSZĘ?