[5]. Wojenna ścieżka

Osiemnastoletni Justin Bieber leżał na wypasionym łóżku, które znajdowało się w centrum jego nowego pokoju. Było miękkie niczym gładka powierzchnia wody i co chwila zapadało się pod ciężarem ciała chłopaka. Szatyn wiercił się w miejscu, próbując znaleźć idealną pozycję. Niestety co chwila, coś mu przeszkadzało i nie potrafił się na niczym skupić. W końcu rzucił przed siebie pożółkłą kartkę i opadł plecami na świeżo wypraną, pachnącą proszkiem, pościel. Zaplótł ręce pod głową i westchnął ciężko.

Powoli zaczynał sam gubić się w tym całym gównianym kłamstwie, choć do niedawna wszystko było jasne. Coraz częściej zastanawiał się czy, aby na pewno dobrze zrobił, przyjeżdżając tutaj. Dzięki temu mógł wreszcie poznać prawdę o swoim ojcu i kto wie, może przy odrobinie szczęście poznałby go? Może nie byłoby to spotkanie rodem z filmów, gdzie od razu wpadliby w swoje ramiona, szlochając, ale… zawsze coś.

Potrząsnął głową, odpychając od siebie obrazy, jakie się w niej pojawiły. Ostatnimi czasy układał coraz więcej, najróżniejszych scenariuszy. Z powrotem podniósł się do pozycji siedzącej i spojrzał na świstek papieru, który leżał na wprost niego. W ostatniej chwili przemycił go z gabinetu Christiana. Ciekawi co to takiego?

Kiedy Misty wparowała do pokoju, niczym huragan, Justin na dnie szafki dojrzał coś, co mogło być kluczowym elementem układanki. Akt urodzenia. Jego własny. Ze starannym podpisem matki Justina i… Christiana.

Nastolatek do tej pory nie mógł w to uwierzyć. Co prawda nabrał podejrzeń, gdy w torbie matki znalazł zdjęcie obcego mężczyzny, który okazał się właśnie Chrisem. Wciąż jednak miał nadzieję, że to nie okaże się prawdą.

Coś niestety nadal mu nie pasowało. Ktoś inny zapewne na jego miejscu ucieszyłby się i pobiegł z radosną wiadomością do wszystkich znajomych. W końcu odnalazł mężczyznę, dzięki któremu poniekąd żył.

To wszystko potoczyło się za szybko. Zdecydowanie.

Do uszu szatyna niespodziewanie dobiegł odgłos, przypominający szarpaninę. Choć słowo ‘odgłos’ było tutaj ogromnym niedomówieniem, bowiem krzyki, dochodzące z podwórza, należało nazwać hałasem. Justin poderwał się z łóżka i ruszył w stronę wyjścia.

Gdy otworzył drzwi, w oczy od razu rzuciła mu się co najmniej dziwna sytuacja. Misty stała na środku chodnika, naprzeciw jakiegoś wysokiego chłopaka i wymachiwała rękoma jak oszalała. Justin zaśmiał się pod nosem i oparł o framugę drzwi, postanawiając poprzyglądać się tej dwójce. Szczerze mówiąc, to było lepsze niż jakiś serial w telewizji.

Misty najwyraźniej nie zawracała sobie głowy, sąsiadami, którzy czatowali na nią z okna. Zamiast tego wciąż krzyczała w niebo głosy, aż wreszcie ten dryblas chwycił za jej drobne nadgarstki. Z niewiadomego powodu Bieber jak na komendę znalazł się przy dziewczynie i posłał mordercze spojrzenie zbudowanemu blondynowi.

- Wszystko w porządku? – pozwolił sobie zerknąć na szatynkę i instynktownie ulokował dłoń na jej ramieniu. Od razu zrzuciła ją i spojrzała na niego spode łba.

- Nie wtrącaj się – warknęła. Wtedy też jasnowłosy uśmiechnął się triumfalnie i splunął na ziemię. Na Litość Boską, Justin nie zdążył go nawet poznać, a już miał go po dziurki w nosie.  Pragnął zedrzeć z jego buźki ten sztuczny uśmieszek. Opanował się jednak i wycofał do tyłu. Nigdy nie wtrącał się tam, gdzie nikt go nie potrzebował.

Wracając do mieszkania, kątem oka dojrzał, jak sytuacja jeszcze bardziej się zaogniła. Tym razem Misty wydawała się potulna jak baranek i próbowała wyrwać się, podczas gdy ten fiut nią szarpał. Mniej więcej parę sekund później Justin stał w pełnej gotowości obok panienki Drake. Na zmianę zaciskał i rozprostowywał dłonie. Nagle wszystkie mięśnie na jego twarzy napięły się i wyprostował się do granic możliwości.

- Nie słyszałeś, że masz się nie wtrącać? – ryknął blondyn, śmiejąc się i wolną ręką odepchnął Biebera na bok. Justin poczuł jak niemal kipi ze złości. Zrobił krok naprzód, by zrównać się spojrzeniem z nieznajomym. Tutaj nie chodziło już o Misty, ale o to, że do kurwy nędzy nikt nie tyka Biebera. NIKT. Chłopak wypiął dumnie pierś do przodu i zadarł podbródek, by wyglądać na wyższego. Blondyn bowiem przewyższał go o parę centymetrów.

- Chyba już skończyliście – mruknął Bieber, przez zaciśnięte zęby. Jednocześnie zakrył swoim ciałem, drobną sylwetkę Drake. Czuł jak zaciska swoją rękę na jego ramieniu, próbując przemówić mu do rozsądku. Justin jednak już nie mógł się wycofać. Gdy coś zaczynał, zawsze to kończył.

- Posuń łaskawie swoje dupsko i daj dokończyć rozmowę z moją laską – odezwał się nieznajomy i próbował odsunąć Biebera na bok. Ten z kolei stał jak w amoku, aż wreszcie ni stąd ni zowąd wymierzył pierwszy cios w bok twarzy blondyna. Zrobił to zupełnie od niechcenia. Głowa Ryana momentalnie odleciała na bok, a sekundę później jasnowłosy złapał się za obolałe miejsce.

- Zły ruch! – krzyknął, po czym nawiązał kontakt wzrokowy z Misty. McCartney momentalnie zmrużył groźnie oczy i posłał mordercze spojrzenie Bieberowi. Wystarczył ułamek sekundy, aby znalazł się przy szatynie. Zacisnął pięść na materiale koszulki Justina, jednak szybko z tego zrezygnował. Uświadomił sobie, że nie warto brudzić sobie rąk takim gównem. – Policzymy się później, Mis – rzucił, jednocześnie puszczając przeciwnika. Po tych słowach, poczuł jak pięść Biebera wbija się w jego ciało. Tym razem prosto w nos. W ułamku sekundy z tego miejsca pociekła stróżka krwi. Starł lepką ciesz dłonią i potrząsnął głową. Następnie odwrócił się na pięcie i wsiadł do swojego auta, ówcześnie posyłając w kierunku Justina mnóstwo gróźb.

Będzie miał jeszcze nie jedną okazję, aby się z nim rozprawić.

- Chuj – powiedział Justin, niby kaszląc. Następnie powłóczył wzrok na Misty, by sprawdzić czy wszystko z nią w porządku. Jej brązowe, lodowate tęczówki i zacięta mina nie zwiastowały nic dobrego. Patrzyła na niego z wyrzutem, aż wreszcie uderzyła go z otwartej dłoni w policzek. Później sama nie mogła uwierzyć, że to zrobiła. Ręka ją piekła,  bowiem twarz towarzysza była znacznie twardsza, niżby się wydawało na pierwszy rzut oka.

Bieber obserwował jak sylwetka Misty znika w głębi mieszkania. Jednocześnie zastanawiał się dlaczego oberwał za próbę chronienia jej?

Cholera, to miasto i jego mieszkańcy byli jeszcze bardziej popaprani niż myślał.

{muzyka}

Stał pod jej drzwiami, wciąż się wahając. Czy aby na pewno powinien do nich zapukać? Nie potrafił ustać w miejscu. Co sekundę przystępował z nogi, na nogę i oddychał głęboko. Wreszcie pięścią delikatnie uderzył o drzwi. Wydawało mu się, że chwila oczekiwania, aż ktoś otworzy, trwała wieki. Wreszcie usłyszał cichy tupot stóp, a później zauważył opuszczającą się klamkę.

Drzwi uchyliły się, a w ich progu pojawiła się zgrabna sylwetka Misty. Widząc Justina po drugiej stronie, zmarszczyła groźnie brwi i westchnęła głośno.

- Czego chcesz? – warknęła, bez żadnego przywitania. Najwidoczniej wciąż była na niego zła, choć sam nie do końca wiedział dlaczego. Nie czekając na odpowiedź, próbowała zatrzasnąć drzwi tuż przed nosem Justina. Chłopak jednak sprytnie uniemożliwił jej to, zapierając się ręką.

- Porozmawiajmy – wziął głęboki wdech przez nos, a później wypuścił go przez usta.

Zwinnie jak kto, wślizgnął się do pokoju dziewczyny. Od razu się rozgościł, więc usiadł na ogromnym łóżku. Naprzeciwko niego znajdowało się podłużne lustro i Justin poczuł się trochę niekomfortowo, oglądając swoje odbicie. Nie, żeby go nie lubił, bo przecież wyglądał idealnie. Misty w ułamku sekundy zajęła miejsce obok chłopaka. Czuł bijące od niej, przyjemne ciepło. Uśmiechnął się mimochodem.

- Więc? – rzuciła, chcąc skłonić go do rozmowy i sugestywnie uniosła brwi do góry. Ale Bieber wciąż milczał, doprowadzając ją do szału. Pokręciła głową i policzyła do dziesięciu, by ochłonąć. Szatyn w tym czasie obiegał spojrzeniem całe pomieszczenie. Od fiołkowych ścian, po drewniane panele. Misty miała ochotę uderzyć się z otwartej dłoni w czoło. Choć może lepiej byłoby znokautować Biebera. Przestałby ją tak drażnić samą obecnością. – Przychodzisz tutaj, okej. Chcesz porozmawiać, a teraz milczysz? – spytała z oburzeniem.

- Dlaczego pozwalasz się tak traktować? – odpowiedział pytaniem na pytanie. Niespodziewanie przekręcił głowę tak, że spojrzał głęboko w brązowe tęczówki dziewczyny. Drake na sekundę straciła kontakt z rzeczywistością, gdy chłopak badał wzorkiem każdy najmniejszy szczegół jej twarzy.  Jak gdyby chciał nauczyć się tego na pamięć.

- Oh – jej usta zastygły w bezruchu i kształtem przypominały literę ‘o’. Justin natychmiastowo zrozumiał jasny przekaz. Misty nie chciała o tym rozmawiać, ale w tym momencie, miał to głęboko w poważaniu. Chłopak oglądał ekstremalną zmianę emocji u szatynki, od zmieszania, po gniew. – To nie twój zasrany interes, Bieber –syknęła.

Odruchowo złapał nadgarstki dziewczyny. Jego uścisk był niczym kajdanki. Zaczęła się nieudolnie szarpać. Podejmowała próbę, za próbą, ale od samego początku była na przegranej pozycji. Pociągnął ją w swoim kierunku i niemal odbiła się od jego klatki piersiowej, która unosiła się i opadała powoli. Przysunął twarz do jej i wyszczerzył się drapieżnie.

- Nie zachowuj się jakby to cię nie ruszało – szept Justina przeciął powietrze tuż przy uchu dziewczyny. Wzdrygnęła się pod wpływem jego bliskości. – Ten chuj prawie cię uderzył, a nadal stoisz za nim murem… - potrząsnął drobiazgowo głową.

Justin nadal mocno trzymał nadgarstek Misty. Chyba zostanie jej ogromny, fioletowy siniak. Uderzyła w nią chwilowa fala złości i spróbowała się mu wyrwać, niechcący trącając go ramieniem. Niezwykłe było to, że odkąd Bieber tu zamieszkał, jej humor potrafił zmienić się o sto osiemdziesiąt stopni. W przeciągu jednej, pieprzonej minuty.

- Nienawidzę cię – syknęła, akcentując wyraźnie dwa słowa, by podkreślić ich wartość. Gniew błysnął w jej oczach, a Justin tylko się zaśmiał.

- Myślę, że nie nienawidzisz mnie – wzruszył ramionami. Przysunął swoją twarz jeszcze bliżej jej, tak, że niemal stykali się nosami. Owiał ją przyjemny oddech nastolatka. Po skórze dziewczyny przebiegł dreszcz i miała ochotę walnąć się za to w twarz. Od kiedy jakiś przypadkowy chłopak tak na nią działał? – Nienawidzisz tego, co sprawia, że jestem taki gorący – poruszył zabawnie brwiami.

Nie mogła stłumić śmiechu. Wolną ręką uderzyła go zadziornie w klatkę piersiową. Umięśnioną, nawiasem mówiąc. Justin wykorzystał chwilę jej nieuwagi i przewrócił ją tak, że leżała tuż pod nim. Sam nachylał się nad nią, z rękoma ulokowanymi po obu stronach dziewczyny. Kąciki ust chłopaka drgnęły i uniosły się do góry w triumfalnym uśmiechu. Misty nawet nie próbowała się wyrwać. Udawała niewzruszoną faktem, że uwięził ją między swoimi silnymi rękoma.

- Moje życie to piekło, odkąd się tu pojawiłeś – powiedziała, wytykając mu język. Sekundę później jego twarzy znalazła się niebezpiecznie blisko jej, a dłonie chłopaka zaczęły badać ciało dziewczyny. Drake utkwiła wzrok w czekoladowych tęczówkach szatyna, co chwila przenosząc go na jego pełne, rozchylone wargi.

I stało się…

***

OMG! Tak bardzo lubię ten rozdział. Uśmiecham się, gdy go czytam. Chyba wreszcie doczekaliście się zbliżenia między naszymi bohaterami! Nie myślcie czasem, że robię z Justina bad boya, bo kogoś uderzył. Wszystko przed nami. Sami sobaczycie, że wcale nie jest taki zły, jakby się wydawało! 

CZUJĘ SIĘ TROCHĘ ZANIEPOKOJONA. INFORMUJĘ CHYBA PONAD 100 OSÓB, AKCJA SIĘ ROZWIJA, A KOMENTARZY Z ROZDZIAŁU NA ROZDZIAŁ JEST CORAZ MNIEJ. NIE CZYTACIE? PRZESTAŁO WAM SIĘ PODOBAĆ? A MOŻE TO ZWYKŁE LENISTWO? PROSZĘ WAS, POŚWIĘĆCIE PARĘ SEKUND I NAPISZCIE NAWET KRÓTKI KOMENTARZ. NAWET NIE WIECIE JAK TO CHOLERNIE MOTYWUJĘ. PROSZĘ? 

P.S. BLOG MA JUŻ 18 TYSIĘCY WYŚWIETLEŃ. CZY JA ŚNIĘ?