[1]. Nowy lokator.

Rozdział z dedykacją dla mojej kochanej @biebsiuch za polecanie bloga i za motywację! :) 

Jeśli czytasz, proszę zostaw komentarz! 

***

Wysiadłszy z autokaru, jednocześnie rozprostował zesztywniałe od kilkugodzinnego siedzenia kości. Rzucił szybkim spojrzeniem dookoła, chcąc przyjrzeć się nowej okolicy. Po dworcu krzątało się mnóstwo, kompletnie obcych mu ludzi. Na zewnątrz zaparkowane były samochody z najwyższej półki. Pokręcił na to jedynie głową.

Niespodziewanie ktoś szarpnął go ramieniem, powodując, że Justin wypuścił z ust wiązankę bluźnierstw. W tym samym momencie poczuł wibrację, dlatego sięgnął po telefon do kieszeni. Widząc na ekranie znajome imię, wywrócił jedynie oczami i wcisnął zieloną słuchawkę. Nawet nie odezwał się słowem, wiedząc, że jego przyjaciel od razu zacznie paplać bez ładu i składu.

- Człowieku, co ty znowu odpierdalasz? – uniósł się Roy. Justin nie musiał go widzieć, aby wiedzieć, że właśnie krąży zdenerwowany w kółko. Wyobrażając sobie to, automatycznie się roześmiał.

- Muszę poznać prawdę – westchnął przeciągle szatyn i ruszył na przód. – To musi być ogromna tajemnica, skoro okłamuje mnie od zawsze. Rozgryzę to! – powiedział entuzjastycznie. W ciszy czekał na odpowiedź ze strony przyjaciela, jednak zanim ona nastąpiła, chłopak zatrzymał się w pół kroku.

Postawny mężczyzna, wyglądający na około czterdzieści parę lat przyglądał mu się badawczo. Justin odniósł dziwne wrażenie, że już kiedyś go widział. Szybko przypomniał sobie skąd zna te rysy twarzy. Spuścił wzrok na zdjęcie, które wciąż kurczowo ściskał w ręce. Przyjrzał się brunetowi, znajdującemu się na fotografii, a później znów spojrzał w tamtym kierunku.

Nie miał choćby najmniejszych wątpliwości, że to tam sama osoba.

Uśmiechnął się niezauważalnie pod nosem, zaczynając wdrażać swój plan w życie.

- Posłuchaj, odezwę się później – mruknął do telefonu, który wciąż trzymał między uchem, a ramieniem. – Chyba właśnie go widzę…

Po tych słowach rozłączył się, wsuwając telefon do tylnej kieszeni spodni. Ze spuszczoną głową szedł przed siebie, na spotkanie z osobą, która zrujnowała całe jego  życie.

Zamierzał odpłacić mu się tym samym. Z nawiązką.

Oddychał równomiernie, badawczo przyglądając się mężczyźnie, który właśnie prowadził czarnego Chevroleta. Usilnie próbował dojrzeć w nim jakieś podobieństwa. Jednak ani niebieskie oczy, otoczone wokół kurzymi łapkami, ani bujne, kruczoczarne włosy czy wąskie usta, nie były choć odrobinę znajome dla Justina. Zagryzł delikatnie wargę, zębami obgryzając z niej cieniutki naskórek.

Porzucił swoją wcześniejszą czynność i leniwie przeniósł spojrzenie, oglądając krajobraz, rozciągający się za szybą samochodu. Wszystko wokół wydawało się zupełnie obce i tak dalekie od miejsca, w którym wcześniej mieszkał. Phoenix oczywiście było stosunkowo mniejsze od Nowego Jorku, ale stwarzało przed chłopakiem o wiele większe perspektywy. Szatyn miał wrażenie, że z każdym kolejnym przejechanym kilometrem, dzielnice stają się jeszcze bogatsze. Nawet w największym mieście w Stanach nie widział takiej zamożności. I może spowodowane to było faktem, że rzadko zdarzało mu się opuszczać biedną dzielnicę, w której się wychowywał.

Westchnął ciężko na sam widok tych przeogromnych, ozdobnych willi. W tym samym momencie muzyka, wydobywająca się z radio, przycichła. Justin doskonale wiedział do czego to zmierza. Kątem oka spojrzał na Christiana Drake'a, który od dziś miał pełnić rolę jego opiekuna i dostrzegł jak mężczyzna otwiera usta.

- Mieszkam z żoną Laurel i córką Misty – napomknął nerwowo brunet. Właściwie widział tego chłopaka pierwszy raz od wielu lat, dlatego też nie bardzo wiedział jak z nim rozmawiać.

- Laurel i Misty, zapamiętam – kiwnął głową Justin, nawet nie odrywając wzroku od szyby.

Pojazd niespodziewanie zmienił kurs i po upływie minuty zatrzymał się na podjeździe przed pokaźnych rozmiarów domem. Szatyn automatycznie chwycił za klamkę i już chciał za nią szarpnąć, lecz poczuł na swoim ramieniu czyjąś dłoń. Od niechcenia zerknął w tamtym kierunku. W tęczówkach Christiana dojrzał coś na wzór współczucia i to od razu mu się nie spodobało.

- Posłuchaj Justin – na pierwszy rzut oka widać było z jakim trudem każde słowo wydostaje się z ust bruneta. – Przykro mi z powodu twojej matki. Pattie była wspaniałą kobietą.

Chłopak zwalczył ochotę wywrócenia oczami.

- Cokolwiek – mruknął pod nosem i zrzuciwszy z barku rękę Drake'a, wysiadł.

Letni wiatr od razu otulił jego twarz, przy okazji mierzwiąc włosy w odcieniu orzechów. Justin nie mógł wyjść z podziwu, gdy dogłębnie przyjrzał się willi. Co prawda miała jedynie parter oraz jedno piętro, ale cały ten przepych i ozdoby, spowodowały, że ze zdziwienia rozdziawił usta. Nie miał pojęcia ile czasu stał w miejscu, analizując każdy, najmniejszy element podwórza.

Cały budynek pokryty był jasnym kamieniem. Zrobił krok naprzód i niemal zaparło mu dech w piersiach, gdy zobaczył całą panoramę miasta. Dopiero teraz zorientował się, że znajdują się na wzgórzu.

Musiał wyglądać jak idiota i tak właśnie się poczuł, kiedy usłyszał za plecami beztroski śmiech Christiana.

- Wejdź do środka – zachęcił Chris z szerokim uśmiechem na ustach. Później wyprzedził osiemnastolatka i ruszył w kierunku ogromnych drzwi z jasnego drewna. Justin trochę niepewnie szedł za mężczyzną, aż w końcu znaleźli się u progu drzwi. Wtedy też przypomniał sobie, że w jego doskonałym planie, nie ma miejsca na jakiekolwiek wahania.

Postawił pierwszą stopę na czarnych płytkach i od razu poczuł się swobodniej. Z każdym krokiem rozglądał się podejrzliwie na boki, próbując przyzwyczaić się do drogich rzeczy, jakie znajdowały się niemal w każdym zakątku mieszkania. Hol zaprowadził go wprost do ogromnego salonu z wysokim sufitem, który połączony był z kuchnią. Wszystko urządzono w nowoczesnym stylu. Dwa bambusy w doniczkach przy oknie, które wpuszczało światło do całego pomieszczenia, świadczyły o tym, że bez wątpienia mieszka tutaj jakaś kobieta.

Justinowi wydawało się to tak niedorzeczne, że ktoś żył w takich luksusach, podczas gdy on wraz z Pattie cisnęli się w niewielkiej kawalerce na Brooklynie.

Z rozmyśleń wyrwał go jakiś huk, dochodzący zza jego pleców. Momentalnie odwrócił się w tamtym kierunku i ujrzał kobietę o jasnych włosach, wyglądającą na około czterdzieści lat. Uśmiechała się do niego tak szeroko, że, aż zrobiło mu się niedobrze od tej całej słodyczy. Postarał się jednak odwzajemnić gest. Przez dłuższy moment oboje milczeli, wzajemnie mierząc się wzrokiem. Wreszcie blondynka wytarła ręce w ściereczkę i zrobiła krok ku chłopakowi.

- Pani Drake jak mniemam – powiedział, ujmując dłoń kobiety i ucałował ją.

- Proszę mów mi Laurel – uśmiechnęła się widocznie zawstydzona.

Miała okazję lepiej przyjrzeć się młodzieńcowi, który stał przed nią skrępowany. Brązowe włosy z grzywką postawioną do góry, sprawiały, że brwi były doskonałe widoczne. Ciemnobrązowe tęczówki nastolatka w sposób naturalny współgrały z jasną karnacją, a w uszach widniały czarne kolczyki. Rękawy ciemnej bluzy podwinął do łokci, tak, że w oczy rzucały się tatuaże na jego ręce. Luźne spodnie zwisały mu w kroku, bowiem zazwyczaj zapominał o istnieniu paska.

Laurel nie potrafiła sobie wyobrazić, co Justin musiał przejść w tak krótkim czasie. Śmierć matki, a następnie szybka przeprowadzka, do zupełnie obcych mu ludzi. Serce ścisnęło ją na samą myśl o tym. Nie wiele myśląc, przyciągnęła do siebie młodego Biebera, niemal zgniatając jego kości. Zdezorientowany szatyn zamrugał gwałtownie i ostatecznie odwzajemnił uścisk kobiety. Minęło parę sekund zanim go wypuściła. Wtedy też do salonu wszedł Christian, ciągnąc za sobą walizki chłopaka.

- Pomogę – zaproponował Justin, chcąc wypaść na uczynnego i życzliwego nastolatka. Chris w odpowiedzi uniósł rękę, na znak, że ma nawet nie próbować. 

– Poznałeś już moją żonę – odezwał się tonem, którego Bieber nie potrafił rozszyfrować. – Misty, proszę zejdź do nas! – krzyknął niespodziewanie i oparł się o ścianę.

Moment później po pomieszczeniu rozniósł się tupot czyichś stóp. Justin wpatrywał się przed siebie, aż na horyzoncie pojawiła się zgrabna dziewczyna o lekko kręconych włosach. Widząc nieznajomego chłopaka zatrzymała się w pół kroku i spojrzała pytająco na rodziców, którzy tylko westchnęli ciężko.

Jak powinni wytłumaczyć córce, że ni stąd ni zowąd zamieszka z nimi ktoś obcy i jednocześnie nie zdradzić swoich największych sekretów? 

***

 jdbcfjsbfjbesjkbfkjsb WOW! Publikując prolog nie spodziewałam się, że przeczyta go tyle osób, a co lepsze zostawi po sobie komentarz! Była ich równa setka, każdy z nich przeczytałam! Nawet nie wiecie jak bardzo rozpiera mnie duma! To największe osiągnięcie w całej mojej 'karierze'. Teraz mam tylko nadzieję, że ten poziom się utrzyma! 

Co do rozdziału... przepraszam! Jestem pewna, że was zawiodłam. Zdaję sobie sprawę, że po takim prologu pewnie czekaliście na jakąś akcję, a tutaj nudna scena...Wybaczycie mi? Liczę na to,że mimo wszystko napiszecie, co sądzicie o tym rozdziale! 

Będę wdzięczna jeśli zostawicie po sobie komentarz (chociażby buźkę, kropkę, cokolwiek!). Możecie również dodawać się do obserwatorów i zapisać się w zakładce 'informowani', aby być na bieżąco. Jeśli macie możliwość, zareklamujcie bloga u siebie na blogspocie, bądź na twitterze, polecajcie znajomym itd. Błagam! 

Po raz kolejny liczę na was! Jeśli tym razem pójdzie wam tak wspaniale, rozdział drugi pojawi się już za tydzień!