[0]. Prolog

Jeśli przeczytałeś/aś, proszę skomentuj! :) 

{muzyka}

Mawiają, że należy kłamać, aby robić to, na co ma się ochotę. I w takim właśnie przekonaniu żył osiemnastoletni Justin. Oszustwo było u niego czymś na porządku dziennym. Z czasem zapomniał nawet jak to jest mówić szczerą prawdę. Ściemnianie wszystkim dookoła wydawało się najlepszą z możliwych opcji, bowiem wtedy mógł zostać tym, kim naprawdę pragnął. Każdego dnia ukrywał prawdziwe oblicze, przybierając jedną z wielu swoich twarzy. A ludzie niemal jedli mu z ręki. Ich naiwność  i głupota tylko nakręcała chłopaka.

Szatyn zaciągnął na czubek swojej głowy kaptur, szarej bluzy i pozwolił sobie wypuścić powietrze z ust. Wciąż się wahał i nie był pewien swojej decyzji. Niepewnie spoglądał przed siebie, a pobliska latarnia rzucała jego cień na chodnik. Zerknął na zegarek. Dochodziła pierwsza w nocy, a co za tym szło nadszedł czas na największe kłamstwo w całym życiu Justina.

Poczuł jak żołądek wywinął fikołka. W powietrzu zawisł dziwny niepokój. Ale już się na wahał. Był gotów ponieść wszystkie konsekwencje, za swój przyszły czyn. Westchnął, robiąc kilka kroków na przód, aż znalazł się wystarczająco blisko obskurnego mieszkania. Nie czuł nawet żalu. Każde chociażby najmniejsze wspomnienie tego miejsca, wywoływało u niego wstręt.

Sięgnąwszy ręką do kieszeni spodni, wyciągnął z niej paczkę papierosów. Następnie otworzył ją i wyjął ostatnią fajkę. Ręką mu drżała, gdy próbował podpalić ją zapalniczką, która miała wygrawerowane jego inicjały. Po upływie parunastu sekund wreszcie mu się udało.

Uśmiechnął się triumfalnie i rzucił szluga na ziemię. Tym samym spowodował, że maleńka iskra ognia, przerodziła się w nieokiełznany żywioł, który momentalnie zaczął pochłaniać wszystko dookoła. Całe dotychczasowe życie Justina stanęło w płomieniach. Na jego twarzy pojawiła się wyraźna ulga.

Nawet się nie odwrócił. Czuł tylko zapach spalenizny i słyszał w oddali syreny wozu strażackiego, który pędził na ratunek. Choć w zasadzie nie pozostało nic, co dałoby się ocalić. Spokojnie doszedł do samochodu i odjechał. W lusterkach odbijały się pomarańczowe jęzory ognia.

Nadszedł czas, aby zacząć grę kłamstw. 

***

 Tadam! Są moje urodziny, a co za tym idzie mam możliwość oficjalnego rozpoczęcia bloga! Gwarantuję, że nie jest to kolejna, oklepana historyjka niczym Danger. To coś innego, coś, czego jeszcze nie było. Nie mogłam się doczekać, kiedy będę mogła pochwalić się prologiem. Co o nim sądzicie? Mam nadzieję, że przypadł wam do gustu i zostaniecie ze mną o wiele dłużej, aby motywować mnie do dalszej pracy. Chyba was nie zawiodłam, co?

Będę wdzięczna jeśli zostawicie po sobie komentarz (chociażby buźkę, kropkę, cokolwiek!). Możecie również dodawać się do obserwatorów i zapisać się w zakładce 'informowani', aby być na bieżąco. Jeśli macie możliwość, reklamujcie bloga gdzie popadnie, polecajcie znajomym itd. Błagam! Nie ukrywam, że chciałaby osiągać mały sukces :3

Nie zanudzam więcej! Liczę na to, że będę mogła opublikować rozdział pierwszy już za tydzień. Wszystko zależy od was! :) Do napisania!